Κατά την διαδρομή μέσα στο κατάφυτο δάσος ο επισκέπτης ανάμεσα στους ευφάνταστους σχηματισμούς της φύσης συναντάει έναν πέτρινο κυκλικό σχηματισμό. Διατηρείται σε χαμηλό ύψος, λιγότερο από μισό μέτρο από το έδαφος. Όταν αντικρίζει κανείς αρχικά αυτόν τον βραχώδη σχηματισμό δεν είναι απόλυτα εμφανές αν πρόκειται για μία φυσική ή για μία τεχνητή σύνθεση. Με μεγαλύτερη προσοχή, όμως, η επιμελημένη τοποθέτηση της κάθε πέτρας υποδεικνύει τον ανθρώπινο
παράγοντα. Τα αποτμήματα των βράχων φαίνεται ότι δεν είναι άτακτα πεσμένα αλλά ότι επιτελούσαν μία χρήση σε παλαιότερη εποχή. Αλλά ποια ακριβώς ήταν η χρήση των πρόχειρων αυτών κατασκευών;
Σε πολλούς συγγραφείς αλλά και σε τοπωνύμια της περιοχής συναντάται η λέξη «μιτάτο». Το μιτάτο ήταν ένα πρόχειρο κτίσμα με πέτρινη βάση, το οποίο δεν προοριζόταν για μόνιμη διαμονή. Αυτού του είδους τα πρόχειρα καταλύματα φτιάχνονταν σε απομακρυσμένα από οικισμούς σημεία. Συνηθίζονταν στους αγροτικούς και κτηνοτροφικούς πληθυσμούς της υπαίθρου κατά τον 19ο και κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Ήταν ένα είδος πέτρινης καλύβας ή στάβλου για τα ζώα και για τα εργαλεία στις προβιομηχανικές αγροτικής παραγωγής κοινωνίες. Μαρτυρείται ωστόσο και για την εποχιακή διαμονή των ίδιων των αγροτών ή των κτηνοτρόφων της περιοχής. Συνήθως διέμεναν οι οικογένειες κατά την συγκομιδή της ελιάς ή κατά την διάρκεια άλλων αγροτικών εργασιών. Η λέξη «μιτάτο» χρησιμοποιείται στη Χίο και στη Λέσβο, προσδιορίζοντας αυτές τις μικρές, πρόχειρες αλλά στέρεες κατασκευές, απαραίτητες για τον βιοπορισμό των κατοίκων της περιοχής σε περασμένες εποχές.