Κύριο γνώρισμα, όμως, του χωριού είναι ο τρόπος ανοικοδόμησης των σπιτιών. Το ένα βρίσκεται χτισμένο τόσο κοντά στο άλλο, ώστε σχηματίζουν ένα εξωτερικό τείχος. Τα σοκάκια περνούν κάτω από στοές, και είναι ιδιαίτερα στενά. Σε ορισμένα σημεία η είσοδος στις στοές ή στους σκεπαστούς δρόμους, συνοδεύεται από μια τοξωτή είσοδο, που είναι γνωστή ως καμάρα. Πάνω από τους λεγόμενους «σκεπαστούς» είναι χτισμένα σπίτια, τα οποία έχουν πολύ μικρά παράθυρα. Τα σπίτια που είναι χτισμένα πιο μέσα, δεν είχαν καθόλου παράθυρα και γι’ αυτό είχαν μια τρύπα στην οροφή για να μπαίνει λίγο φως.
Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Γέννηση της Θεοτόκου και ανακαινίστηκε πρόσφατα. Εορτάζεται στις 8 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή γίνεται ένα τοπικό πανηγύρι, που δέχεται επισκέπτες και προσκυνητές από όλο το νησί. Η εορτή ονομάζεται «της Δεσποίνης», όπως αποκαλούν οι χωριανοί την ημέρα αυτή, τιμώντας το ναό του χωριού τους.
Στην είσοδο της εκκλησίας της Παναγίας το δέντρο της γνώσης είναι ένα σύγχρονο γλυπτό. Τα φύλλα του έχουν επάνω χαραγμένα τα τοπωνύμια του χωριού. Πρόκειται για έργο του γλύπτη Γ. Κανέλλου. Στην τοποθεσία «του Πατριάρχη» σώζονται ερείπια από ένα παλαιό κτίσμα. Ένα άλλο ερειπωμένο οικοδόμημα είναι  ο λεγόμενος «Παλαιόπυργος», κτίσμα που σύμφωνα με την τοπική παράδοση, λέγεται ότι ήταν παλαιά σκήτη. Η ιστορικότητα του χωριού συνοδεύεται και από το φυσικό κάλλος της περιοχής. Τριγύρω και ψηλότερα από το χωριό, υπάρχει ένα πυκνό πευκοδάσος, ενώ οι πλαγιές στην περιοχή κάθε Μάιο γεμίζουν με έντονο κίτρινο χρώματα, από την άνθιση των σπάρτων.
Το 2006 πραγματοποιηθήκαν τα εγκαίνια του λαογραφικού μουσείου του χωριού, με στόχο την ανάδειξη της πολύτιμης λαογραφικής κληρονομιάς του τόπου. Το μουσείο χωρίζεται σε δύο πετρόχτιστες αίθουσες, που κάθε μία φιλοξενεί συγκεκριμένη σειρά εκθεμάτων που παρουσιάζουν αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του χωριού στην καθημερινότητά τους, τα παλαιότερα χρόνια.