Ασβεστοκάμινο
Τα ασβεστοκάμινα ήταν τα καμίνια στα οποία πραγματοποιούσαν κατά το παρελθόν την όπτηση, δηλαδή το ψήσιμο του ασβεστόλιθου. Η τεχνική αυτή γινόταν για την παραγωγή της ασβέστου. Το καμίνι που ο επισκέπτης συναντάει κατά την διαδρομή μέσα στο μαγευτικό τοπίο, είναι μία κατασκευή που στο εσωτερικό της πραγματοποιούσαν την καύση, με την ανάπτυξη μεγάλων θερμοκρασιών.
Τα καμίνια αποτελούσαν κατασκευές παραγωγής ασβέστου στην ελληνική ύπαιθρο. Ήταν μία τεχνική η οποία ανάγεται στην Αρχαιότητα. Τα ασβεστοκάμινα εντάχθηκαν στα δασικά περιβάλλοντα, στο φυσικό χώρο γενικότερα, χωρίς όμως να διαταράσσουν την φύση. Συναντώνται σποραδικά στην ελληνική περιφέρεια, καθώς αποτελούσαν σημαντικό παράγοντα της οικονομίας και της ανάπτυξης της κοινωνίας στην ελληνική πραγματικότητα των προηγουμένων αιώνων. Σε προηγούμενες εποχές, και σε μεγάλο βαθμό σήμερα, η άσβεστος, κοινώς ασβέστης, αποτελούσε βασικό υλικό πολλών χρήσεων στην ελληνική κοινωνία.
Πιο αναλυτικά, το ασβέστωμα των τοίχων των σπιτιών παλαιότερα ήταν απαραίτητο στο ελληνικό περιβάλλον, που το χαρακτηρίζει ο έντονος ήλιος του καλοκαιριού. Ο ασβέστης στις κατασκευές έδιωχνε τις ακτίνες του ήλιου κατά τις καυτές καλοκαιρινές ημέρες και διατηρούσε έτσι μια ανεκτή θερμοκρασία στο εσωτερικό της οικίας. Επίσης, ο ασβέστης απολύμαινε από τα μικρόβια και τις πανδημίες. Ταυτοχρόνως, καθώς ανακλούσε το φως παρείχε λαμπρότητα και ζωντάνια στον οικισμό.
Το ασβεστοκάμινο της διαδρομής χαρακτηρίζεται ως «περιοδικής λειτουργίας». Η επιλογή της θέσης δημιουργίας των περιοδικής λειτουργίας καμινιών προϋπέθετε την ύπαρξη πρώτης ύλης (ασβεστόπετρας και δασικής ύλης) στον άμεσο φυσικό χώρο.
Ακριβώς λόγω της ανάγκης ύπαρξης δασικής ύλης για τη λειτουργία αυτών των ασβεστοκάμινων, και λόγω της δημιουργίας τους σε δασικά περιβάλλοντα, η εν λόγω δραστηριότητα ονομαζόταν ως δασική ασβεστοποιΐα. Υπήρχαν και τα «συνεχούς λειτουργίας» ασβεστοκάμινα, τα οποία ήταν βιομηχανικού χαρακτήρα και λειτουργούσαν με πετρέλαιο, με λιθάνθρακα ή και με λιγνίτη.