Ο χώρος του Αναβάτου πέρα από τη ιστορικότητά του, αποκτά και ιδιαίτερη αξία από την ιδιόμορφη τεχνική των κτισμάτων. Εσωτερικά, στην αρχή της μοναδικής εισόδου του Κάστρου, στα ανατολικά, κυριαρχεί το κτιριακό συγκρότημα του «Τριωρόφου». Αποτελείται από το «Λουτρουβιό», δηλαδή το ελαιοτριβείο, το λεγόμενο «Διδακτήριο» με τη δεξαμενή και το ναό της Παναγιάς.
Το ισόγειο είναι το ελαιοτριβείο, με τις τεράστιες πέτρες, στις οποίες συνθλίβονται οι ελιές για να βγει το λάδι. Πάνω σ’ αυτό το διδακτήριο (δύο δωμάτια, που αποτελούσαν το σχολείο) και δίπλα του η δεξαμενή, στην οποία μεγάλα πήλινα κανάλια συγκέντρωναν τα νερά της βροχής, για να χρησιμοποιηθεί από τους κατοίκους σε περίπτωση αποκλεισμού του χωριού από τον εχθρό.
Η στέγη της δεξαμενής είναι το δάπεδο της εκκλησίας της Παναγίας των Εισοδίων, με δίρριχτη στέγη. Ο ναός εορτάζει στις 21 Νοεμβρίου. Στο ιερό Βήμα υπάρχει τοιχογραφία που απεικονίζει τον Παντοκράτορα. Χρονολογείται τον 19ο αιώνα. Στο νοτιοανατολικό δάπεδο διατηρούνται ίχνη από την τουρκική ανθρωποσφαγή του 1822.
Σε μικρή απόσταση προς τα βορειοδυτικά, λίγο πιο πάνω από την Εκκλησία, σώζεται η λεγόμενη Φυλακή, το Δικαστήριο και το Κρυφό Σχολείο και

στην υψηλότερη κορφή του Κάστρου, υπερήφανα διαφεντεύει η Καστροεκκλησία της Ακρόπολης, ο Ταξιάρχης. Το αρχικό κτίσμα πυρπολήθηκε το 1822 από τους Τούρκους. Στη θέση αυτή κτίστηκε άλλη μετά τις σφαγές. Στο μεγάλο σεισμό του 1881 καταστράφηκε και πάλι.
Σε κοντινή απόσταση από τον Ταξιάρχη, βορειοδυτικά, βρίσκεται ερειπωμένο το σπίτι του Ψαρού, στο οποίο οχυρώθηκαν οι Αναβατούσοι κι ανέτρεψαν την τουρκική επίθεση που έγινε από το ύψωμα Αμόνι. Η εκκλησία του σημερινού Ταξιάρχη, που εορτάζει στις 8 Νοεμβρίου, στο σύγχρονο οικισμό, ανεγέρθηκε μετά τους σεισμούς του 1881.